Select Page

παχυσαρκία 50 PLUS

παχυσαρκία 50 PLUS
Η παχυσαρκία 50 PLUS (50+) είναι πιο ιδιαίτερη από την παχυσαρκία του νέου και του ενήλικα λόγω των βιολογικών μεταβολών του ανθρώπου και που κάνει την επίλυση της επιβεβλημένη.

Ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει για βιολογικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς λόγους χάνει ένα μέρος της μυϊκής του μάζας που είναι και ο καυστήρας του.

Το αποτέλεσμα είναι η μείωση του μεταβολισμού του. Αυτός είναι ο λόγος που αυξάνοντας η ηλικία μας αυξάνει και το βάρος μας. Επιπρόσθετα ανάλογα με το φύλλο μπορούν να συνυπάρχουν και άλλοι παράγοντες όπως, η εμμηνόπαυση στην γυναίκα που συντελούν στην μείωση του μεταβολισμού και βοηθούν την παχυσαρκία.

Η παχυσαρκία προκαλεί σοβαρές ιατρικές επιπλοκές και μειώνει την ποιότητα και το προσδόκιμο ζωής. Επιπλέον, σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας (παχυσαρκία 50 PLUS), μπορεί να επιδεινώσει την ηλικιακή πτώση αφού προκαλεί μείωση της φυσικής δραστηριότητας και και οδηγεί σε αδυναμία.

Η θεραπεία της παχυσαρκία 50 PLUS σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας πρέπει να είναι πολύ προσεκτική. Να βελτιώσουμε την κατάσταση της υγείας και να ελέγξουμε πιθανές επιπτώσεις στην υγεία, που μπορεί να προκαλέσει ένα κακό αδυνάτισμα, όπως η μείωση της μυϊκής μάζας και την απώλεια οστικής μάζας που θα μπορούσε να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Αλλαγές σωματικού βάρους και σύστασης σώματος σε σχέση με την παχυσαρκία 50 PLUS

Τα δεδομένα από μεγάλες πληθυσμιακές μελέτες δείχνουν ότι το σωματικό βάρος και ο ΔΜΣ αυξάνεται σταδιακά κατά το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής και φτάνει στο μέγιστο στις ηληκίες των 50-59 χρόνων τόσο σε άνδρες όσο και γυναίκες.
Μετά την ηλικία των 70 ετών ωστόσο δείχνουν να μείώνονται ελαφρώς.

Η γήρανσης συνδέεται με σημαντικές αλλαγές στη σύσταση του σώματος με την πάροδο της ηλικίας και αυτό είναι η ιδιαιτερότητα στην παχυσαρκία 50 PLUS. Μετά την ηλικία των 20-30 χρόνων, η άλιπος μάζα (FFM-που συμπεριλαμβάνει και την μυϊκή μάζα) μειώνεται σταδιακά, ενώ η λιπώδης μάζα FM-fat mass αυξάνεται.
Η άλιπος μάζα (FFM) κυρίως των σκελετικών μυών μειώνεται έως και κατά 40% από την ηλικία των 20 έως την ηλικία των 70 χρόνων.

Η μέγιστη άλιπος μάζα (FFM) επιτυγχάνεται συνήθως έως την ηλικία των 20 χρόνων, και μέγιστη λιπώδες μάζα επιτυγχάνεται συνήθως έως την ηλικία των 60-70 χρόνων.

[su_lightbox type=”image” src=”https://iakovos-theodosiou.com/wp-content/uploads/2016/12/BODY_COMPOSITION_ELDERLY-1.png”]παχυσαρκία 50 PLUS[/su_lightbox]

Με τη γήρανση υπάρχει μεγαλύτερη σχετική αύξηση στο ενδοκοιλιακό λίπος από ότι σε υποδόρια ή συνολικό σωματικό λίπος, και υπάρχει μια μεγαλύτερη σχετική μείωση στο περιφερική απ’ ότι στην κεντρική εναπόθεση λίπους, λόγω της απώλειας των σκελετικών μυών. Επιπλέον, οι αυξήσεις στο ενδομυϊκό και ενδοηπατικό λίπος σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, σχετίζεται με την αυξημένη αντίσταση στην ινσουλίνη.

Παθογέννεση στην παχυσαρκία 50 PLUS (50+)

H σχέση μεταξύ της πρόσληψης και κατανάλωσης ενέργειας είναι ο σημαντικότερος καθοριστικός παράγοντας που καθορίζει το ποσοστό του σωματικού λίπους. Ως εκ τούτου, η αύξηση στην συνολική μάζα λίπους που εμφανίζεται με τη γήρανση, οφείλεται τόσο στην αύξηση της πρόσληψης ενέργειας όσο και στη μείωση της ενεργειακής δαπάνης του οργανισμού, ή και τα δύο.
Τα αποτελέσματα από τις περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι η ενεργειακή πρόσληψη δεν αλλάζει ή ακόμα και μειώνεται με την πάροδο της ηλικίας. Ως εκ τούτου, είναι πιθανό ότι μια μείωση στη συνολική ενεργειακή δαπάνη (TEE) είναι μια σημαντική συμβολή στη σταδιακή αύξηση του σωματικού λίπους στην προχωρημένη ηλικία.

Γήρανση συνδέεται με μια μείωση σε όλες τις κύριες συνιστώσες στη συνολική ενεργειακή δαπάνη (TEE). Αυτή συμπεριλαμβάνει τον μεταβολισμό ηρεμίας (REE) που αντιπροσωπεύει το περίπου το 70% της συνολική ενεργειακής δαπάνης, την θερμογεννετική επίδραση της τροφής, που αντιπροσωπεύει περίπου το 10% της συνολική ενεργειακής δαπάνης, και τη φυσική δραστηριότητα η οποία αντιπροσωπεύει περίπου το 20% της συνολική ενεργειακής δαπάνης.

Φυσιολογικά, ο μεταβολισμός ηρεμίας Resting Energy Expenditure μειώνεται κατά 2-3% κάθε δεκαετία ζωής μετά την ηλικία των 20 ετών. Περίπου τα τρία τέταρτα αυτής της μείωσης μπορεί να εξηγηθεί από την απώλεια της μυϊκής μάζα.
Η θερμική επίδραση της τροφής είναι περίπου 20% χαμηλότερη σε ηλικιωμένους. Η σωματική δραστηριότητα μειώνεται με την αύξηση της ηλικίας, και έχει εκτιμηθεί ότι η μείωση της φυσική δραστηριότητα ευθύνεται για περίπου το μισό της μείωσης του μεταβολισμού ηρεμίας Resting Energy Expenditure που λαμβάνει χώρα με τη γήρανση.

Οι ορμονικές αλλαγές που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της γήρανσης μπορεί επίσης να ενισχύσουν τη συσσώρευση λίπους του οργανισμού, τη μείωση της συνολική ενεργειακή δαπάνη (TEE) και το ενεργειακό ισοζύγιο.
Η γήρανση συνδέεται με μια μείωση στην έκκριση της αυξητικής ορμόνης (Growth Hormone), μειωμένη ανταπόκριση σε ορμόνη του θυρεοειδούς (Thyroid hormone), πτώση της τεστοστερόνης (Testosterone) του ορού, και αντίσταση σε λεπτίνη (Leptin).
Η μείωση της αυξητικής ορμόνης και της παραγωγής τεστοστερόνης με την αύξηση της ηλικίας μειώνεται συνολική ενεργειακή δαπάνη (TEE) και αυξάνει τον λιπώδη ιστό του οργανισμού.
Η μείωση της θυρεοειδικής ορμόνης προκαλεί μείωση των καύσεων ενω η αντίσταση στην λεπτίνη προκαλλει αδυναμία ελέγχου της όρεξης και της πείνας.

Επιπλοκές και παχυσαρκία 50 PLUS (50+)

Η παχυσαρκία προκαλεί σοβαρές ιατρικές επιπλοκές, οι οποίες οδηγούν σε σημαντική νοσηρότητα, μειωμένη ποιότητα ζωής, και πρόωρο θάνατο. Η επικράτηση των πολλών από τις ιατρικές επιπλοκές που σχετίζονται με την παχυσαρκία, όπως η υπέρταση, ο διαβήτης, καρδιαγγειακά νοσήματα, και της οστεοαρθρίτιδας, αυξάνεται με την ηλικία. Ως εκ τούτου, η παχυσαρκία και αύξηση του σωματικού βάρους κατά τη διάρκεια της μέσης ηλικίας συμβάλει στην εμφάνιση ιατρικών επιπλοκών κατά τη διάρκεια της μεγάλης ηλικίας.

Νοσηρότητα και θνησιμότητα στην παχυσαρκία 50 PLUS (50+)

Η παχυσαρκία σχετίζεται με μειωμένη επιβίωση. Η μελέτη Framingham Heart Study διαπίστωσε ότι σε ενήλικες ηλικίας 40 ετών παχύσαρκοι (ΔΜΣ: ≥30) έζησαν 6-7 χρόνια λιγότερο από ότι αντίστοιχα άτομα με φυσιολογικό σωματικό βάρος τους.
Μια άλλη μελέτη που βασίστηκε σε δεδομένα [Πίνακες ΗΠΑ Ζωή (1999), στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και Έρευνας Διατροφής] διαπίστωσε επίσης ότι το προσδόκιμο ζωής μειώνεται με την παχυσαρκία, ιδιαίτερα σε νεότερους ενήλικες. Για παράδειγμα, σε άνδρες και γυναίκες ηλικίας 20-30 χρόνων με σοβαρή παχυσαρκία (ΔΜΣ: ≥45), τα χρόνια ζωής που χάνονται ήταν 13 και 8, αντίστοιχα.

Οι άνδρες και οι γυναίκες που έχουν ΔΜΣ: ≥30 θεωρούνται παχύσαρκοι και γενικά έχουν υψηλότερο κίνδυνο θνησιμότητας από ό, τι εκείνοι που θεωρούνται υπέρβαροι ΔΜΣ: 25,0-29,9.
Ο απόλυτος κίνδυνος θνησιμότητας που σχετίζεται με αυξημένο ΔΜΣ πράγματι αυξάνει με την ηλικία, μέχρι την ηλικία των 75 χρόνων.

Μεταβολικές διαταραχές και παχυσαρκία 50 PLUS (50+)

Όλα τα κριτήρια ως παράγοντες κυνδίνου του μεταβολικού συνδρόμου (αυξημένο κοιλιακού λίπος, διαβήτης, δυσλιπιδαιμία και υπέρταση) είναι συνχότερα ηλικίες μεγαλύτερες των 40 ετών με αποκορύφωση την ηλικία των 50-70 ετών γαι άνδρες και 60-80 ετών για γυναίκες.

Η γλυκόζη πλάσματος νηστείας αυξάνεται κατά 1-2 mg/dL και τη μεταγευματική γλυκόζη από 10-20 mg/dL για κάθε δεκαετία ζωής μετά την ηλικία των 30 ετών. Κατά συνέπεια, ο επιπολασμός σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 είναι αυξημένος σε άτομα ηλικίας ≥65 ετών.
Ο υψηλός επιπολασμός του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και η αντίσταση της ινσουλίνη στη γλυκόζη έχει ήδη αποδοθεί στη γήρανση από μόνη της, ενώ η αντίσταση της ινσουλίνη στη γλυκόζη σχετίζεται με την ηλικία και συνδέεται με κοιλιακή παχυσαρκία και μειωμένη φυσική δραστηριότητα.

Η υπέρταση είναι συχνή στον πληθυσμό των ηλικιωμένων, επηρεάζει περίπου το 30-50% όλων των ατόμων ηλικίας μεγαλύτερης των 65 ετών. Η περιφέρεια της μέσης είναι ένας ανεξάρτητος προγνωστικός δείκτης της υπέρτασης, και ορισμένες μελέτες ήταν καλύτερος προγνωστικός δείκτης υπέρτασης από ότι ήταν ο δείκτης μάζας σώματος (BMI).
Δυσλιπιδαιμία (δηλαδή, υψηλή LDL-χοληστερόλη, χαμηλή HDL-χοληστερόλης και τριαγλυκερίδια ) συνδέεται με κοιλιακή παχυσαρκία τόσο σε νέους όσο και σε ηλικιωμένους ενήλικες.

Πληθυσμιακές μελέτες δείχνουν ότι η παχυσαρκία αυξάνει τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου σε ηλικιωμένους άνδρες, αλλά όχι υποχρεωτικά σε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας. Αυξημένος δείκτης μάζας σώματος (BMI) σε ηλικιωμένους άνδρες σχετίστηκε με αύξηση στην νέες περιπτώσεις στεφανιαίας νόσου, θανατηφόρο και μη θανατηφόρο έμφραγμα του μυοκαρδίου, και της θνησιμότητα καρδιαγγειακής νόσου κατά την διάρκεια 12-15 χρόνων μετέπειτα παρακολούθησης.

Αναπνευστικές διαταραχές και παχυσαρκία 50 PLUS (50+)

Η παχυσαρκία και ιδιαίτερα η κοιλιακή παχυσαρκία, συνδέεται με αναπνευστικές διαταραχές, σύνδρομο υποαερισμού-παχυσαρκίας, και αποφρακτική άπνοια ύπνου. Αυξημένη βάρος στο θωρακικό τοίχωμα μειώνεται ελαστικότητα των πνευμόνων και αυξάνει το έργο της αναπνοής ενώ περιορίζει τον αερισμό. Η περίμετρος της κοιλίας σε άτομα μέσης ηλικίας συσχετίζονται ανεξάρτητα με άπνοια ύπνου στην τρίτη ηλικία.

Ακράτεια ούρων και παχυσαρκία 50 PLUS (50+)

Ο επιπολασμός ακράτειας των ούρων αυξάνεται με την ηλικία και επηρεάζει >15-30% των ατόμων ηλικίας ≥65 χρόνων. Η παχυσαρκία συμβάλλει στην αύξηση του επιπολασμού της ακράτειας των ούρων σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, και η αύξηση της ακράτειας των ούρων συνδέεται άμεσα με αυξημένο δείκτη μάζας σώματος (BMI).

Φυσική κατάσταση και ποιότητα ζωής στην παχυσαρκία 50 PLUS (50+)

Η αύξηση της ηλικίας προκαλεί μια προοδευτική μείωση στη φυσική δραστηριότητας του ανθρώπου. Λόγω της συνεχιζόμενης μείωσης της μυϊκής μάζας, της μυϊκής αδυναμίας, την αρθρική δυσλειτουργίας και της εκφυλιστικής αρθρίτιδα. Αυτές οι διαταραχές επηρεάζουν τις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής και την ποιότητας ζωής. Η μείωση της φυσική δραστηριότητας σχετίζεται με αδυναμία εκτέλεσης βασικών καθημερινών δραστηριοτήτων ζωής, όπως η προσωπική περιποίηση, το φαγητό, μετακίνιση μικρή ή μεγάλη και τα χόμπι ως δραστηριότητες της καθημερινής ζωής.
Η παχυσαρκία έχει σημαντικές λειτουργικές επιπτώσεις στον πληθυσμό των ηλικιωμένων. Αυτο-αναφερόμενη λειτουργική ικανότητα, ιδιαίτερα την κινητικότητα, είναι σημαντικά μειωμένη σε υπέρβαρα και παχύσαρκα σε σύγκριση με αδύνατους ηλικιωμένους ενήλικες.
Επιπλέον, τα άτομα μεγάλης ηλικίας που είναι παχύσαρκα (ΔΜΣ: ≥30) έχουν μεγαλύτερο ποσοστό εισαγωγών σε νοσοκομεία από ότι ηλικιμένα άτομα που δεν ήταν παχύσαρκα (ΔΜΣ: 18,5-24,9).

[su_row]
[su_column size=”1/6″] focus [/su_column]
[su_column size=”5/6″]
1. Για την παχυσαρκία 50 PLUS (50+) στο αδυνάτισμα πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψιν μας την κατάσταση της γενικότερης υγείας μας, τις παθήσεις που μπορεί να συνυπάρχουν και τις δυνατότητες μας για να εφαρμόσουμε μια μέθοδο αδυνατίσματος με αποτελέσματα.

2. Για την παχυσαρκία 50 PLUS (50+) στο αδυνάτισμα πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψιν μας ότι η απώλειας βάρους σχετίζεται με μείωση τόσο της λιπώδους όσο και άλιπης μάζας σώματος (μυϊκής μάζας). Ως εκ τούτου, είναι πιθανό αν δεν υπάρξει ιδιαίτερη προσοχή, η απώλεια βάρους σε παχύσαρκα άτομα μεγάλης ηλικίας να επιδεινώσει την σχετιζόμενη με την ηλικία απώλεια της μυϊκής μάζας και να αύξησει την σαρκοπενία.

3. Η οστική ωρίμανση είναι περίπου στην ηλικία 20-25. Η οστεοπόρωση είναι μια αθένεια που ξεκινά από αυτήν την ηλικία και εμφανίζεται στην ηλικία >40. Για την παχυσαρκία 50 PLUS (50+) στο αδυνάτισμα θέλει μεγάλη προσοχή να μην υπάρξει μείωση της οστικής πυκνότητας που φυσιολογικά μειώνετε στην μεγαλυτερη ηλικία.

4. Ιδιαίτερα για την παχυσαρκία 50 PLUS (50+) πρίν από οποιαδήποτε δίαιτα να έχουμε μαζί μας έναν πλήρη βιοχημικό και αιματολογικό έλεγχο.

5. Στην παχυσαρκία 50 PLUS (50+) δεν θα πρέπει να υπερβάλουμε σε καμιά περίπτωση, τόσο στην δραστηριότητα όσο και στην τεχνική και την δίαιτα γιατί αυτό θα μπορούσε να επιβαρύνει την κατάσταση της υγείας μας.

6. Ιδιαίτερα για την παχυσαρκία 50 PLUS (50+) να έχουμε πάντα στο μυαλό μας οτι δεν έχει αξία να χάσουμε κιλά αν αυτά τα κιλά που χάνουμε δεν είναι λίπος.

Dr. Ιάκωβος Θεοδοσίου MD.DipU
Ιατρός – Διαιτολόγος

[/su_column]
[/su_row]

[su_spacer size=”30″]
related info on …
– American Journal Of Clinical Nutrition
[su_spacer size=”50″]
[su_divider top=”no” divider_color=”#45a5ae” size=”2″ margin=”0″]

παχυσαρκία 50 PLUS

[su_spacer size=”30″]